به نام نازل کننده آرامش
به نام کسی که خالق من و خالق همه ی خلقته. خدای حکیم و مدیر و مدبر.خدایی که میدونه چی باید کجا باشه؟ خدایی که هیچکس نمیتونه جاش رو پر کنه و هیچ شریک و وزیر و مشاوری نداره. خدایی که انسان رو جور دیگه ای خلق کرد و خلقتش رو بهترین کرد .
امروز داشتم آیات سوره فتح رو میخوندم و مرور میکردم و خودمو مقابل آیات قرار میدادم و خطابهای قرآن رو به خودم میگرفتم.چه خطابهایی!!! وقتی به آیه چهارم رسیدم خیلی بادلم بازی کرد و رمز و راز بعضی شخصیتها و موفقیتهاشونو داشتم کشف میکردم. " هو االذی انزل السکینة فی قلوب المؤمنین لیزدادوا ایمانا مع ایمانهم " آره، آرامش و اطمینان وثبات قدم رمز موفقیت خیلی ها بوده. اونا (امام و شهدا) بدجوری به هدفشون و به صاحب کارشون اطمینان داشتن و حاضر بودن همه کار برای همچین صاحبی انجام بدن. حالا جایگاه این سکینه و آرامش کجاست؟
جایگاهش توی دلهای مؤمنینه و مؤمن کسیه که به هدفی مطمئن شده باشه.پس شرط این آرامش ،ایمانه. و ما داریم می بینیم توی فرهنگ غرب و زندگی اروپایی و کلا هر چیزی که بشر به ارمغان آورده و به خودش تکیه کرده،این آرامش به چشم نمیخوره.
ادامه آیه میاد مؤمنین رو بازم مطمئن میکنه . "ولله جنود السماوات و الارض و کان الله علیما حکیما" یعنی همه چیز و همه اسباب و وسائل توی دایره قدرت و تسلط خداست. وتا نخواد حتی چیزی اتفاق نمیفته و برگی از درخت نمیفته مگر اینکه اون خبر داشته باشه ( ما تسقط من ورقة الا یعلمها...) . و ادامه میده که همین خدا هم عالمه و هم حکیم . یعنی اطمینانتون بیشتر بشه که اشتباه از شخص حکیم و علیم و بی نقص به دوره و بعید.
و توی آیه 10 همین سوره میفرماید که " یدالله فوق ایدیهم " .یعنی دست روی دست زیاده ولی دست خدا بالا دست همه ست.
خب ، بادیدن این همه نکته و آیه چرا ما اطمینان و ایمانمون بیشتر نمیشه؟ چرا اینقدر جوش روزی مونو میزنیم و با چنگ و دندون روزی میخوایم؟البته از حرفم بد برداشت نکنید.این مجوز تنبلی نیست ولی مارو از جوش زدن الکی رها میکنه و وقتی برای انجام وظایفمون باز میکنه. رفقا ! ماها توحیدمون بدون تعارف مشکل داره و همه چیز رو از دست کسی دیگه میبینیم و اصلا خدارو به عنوان مربی و پرورش دهنده خودمون به رسمیت نمیشناسیم.
خدایا کسی تورو اونطور که باید نشناخت غیر اولیا و انبیا و معصومین. قلب مارو جایگاه خودت قرار بده و از شر شیطون و دار و دسته ش نجاتمون بده.